Zitten we vanmiddag op het strand, komt er een vrouw heel vrolijk naar ons toelopen. Wij herkennen haar niet meteen ... Dit omdat ik mijn bril niet ophad en ze had inmiddels en permanentje laten zetten.
Op het moment dat ze dicht bij ons was ..., was er de herkenning. Het was de vrouw van de Marokkaanse man die hier de vorige keer ook met ons stond in Roquetas de Mar. Van hun kregen wij toentertijd het vele eten ...
Zij waren teruggegaan naar huis omdat zijn zoon ging trouwen. Ze hadden een fijn en mooi feest gehad ... en gaan hier waarschijnlijk weer voor een maand staan. Dan gaan ze terug naar huis omdat hij zijn camper wil gaan verkopen. Lukt dit ..., dan is dat mooi, lukt dit niet ..., dan is dat jammer. En die kans is groot, want het is al een oudje.
Maar geen man overboord, want hij reist dan met zijn zoon af naar Duitsland op zoek naar een nieuwe camper. Ze willen graag een grotere camper ...
Dit verhaal hoorden we van hem. We waren nog maar net terug bij de camper of hij kwam er al enthousiast aan gelopen. Blij om ons weer te zien ...
Even later kwam hij weer gaf mij een pakketje, als teken van vriendschap en het was voor bij de koffie zei hij ...
Ná het openmaken, kwam dit te voorschijn ...
Niet lang daarna kwam hij weer aangelopen ... Dit keer bracht hij een grote meloen voor ons mee ... "Lekker opeten" zei hij
Natuurlijk is dit allemaal heel lief en ontzettend goéd bedoeld , maar op de één of andere manier voelen wij ons er niet prettig bij ...
Het schept verplichtingen ...