Kopje koffie?

Na vanmorgen ons broodje te hebben gegeten ... begon John aan zijn "TIP van de dag!" ( Een dagelijks stukje dat hij "met een knipoog"  schrijft op de familie-WattsApp.)  Vóór mij even een moment om buiten een sigaretje te roken...., kopje koffie erbij ... een "rustmoment"

Zat zo van mijn koffie te genieten, toen er een klein hondje over het strand langs kwam lopen. Herkende het als het hondje van de man die al sinds wij hier staan ... in de auto slaapt.  En ja hoor ..., de bewuste man kwam nu ook in beeld...

Vóór ik het wist ..., stond ik op en liep op hem toe. Café? ... en wees op mijn kop koffie ...  Hij maakte een dankbaar gebaar  als acceptatie ...  "met melk en suiker?  Si ...  Vlug een kop koffie ingeschonken, met koffiemelk .... waar je hier in Spanje je vingers bij aflikt.  Althans... John ..., want ik gebruik geen koffiemelk.  De koffiemelk is hier dik en romig en gezoet. Héél lekker, volgens John en anderen die deze koffiemelk ook al hebben geproefd.

John bood ook een broodje aan ... Dit sloeg hij af, maar in mijn ogen ...hoort bij een kopje koffie wel iets lekkers .... Daarom dus koffie met een lekkere koek.  en voor zijn hondje .... natuurlijk een paar plakjes  worst.  De man ... "Angel" genaamd,  kon een heel klein beetje Engels en uit zijn verhaal kwam naar voren dat hij sinds september geen werk meer had. Een half jaar was gescheiden,  na een huwelijk van 20 jaar. Daar hij ook woonde bij zijn werk, stond hij dus in 1 keer  hekemaal op straat. 

Hij had geen documenten voor een huis. Kon wel een slaapplaats krijgen, maar daar werden geen honden geaccepteerd. En tja wat doe je dan... ? Kiezen voor zijn hondje ... én sámen slapen in een auto. Hij doet zijn naam eer aan ...

Tijdens en na het drinken van de koffie ..., heeft hij ons meerdere malen bedankt. Bij het weggaan stopte John hem nog snel een dikke sinaasappel in zijn hand ...  Wij  bleven achter met een goed gevoel ...   Zo een spontane actie ...  als klein gebaar naar je medemens ... doet je meer dan dat je in eerste instantie had gedacht. 

En 's middags werd dit nog eens dubbel versterkt. We zaten net even in de camper ..., toen er ineens iemand bij de deur stond.  Het was Angel ...  Hij zette een fles wijn in de deuropening neer ... als dank!  "No ... no ... no!", schreeuwden John en ik in koor ..., maar met een hand op zijn hart en een Saluté ..., verdween Angel net zo snel weer als dat hij was gekomen. 

Verbouwereerd zaten John en ik aan tafel... Dit had niet gehoeven ... morgen was er wel weer koffie voor hem ..., en een "dank je wel" is dan méér dan genoeg!  Het brandde achter mijn ogen ... en nu ik dit schrijf krijg ik weer dat gevoel van vanmiddag over mij heen ...  en dat is niet om de wijn ..., maar om  het achterliggende gebaar ... Het gebaar van dankbaarheid ...

Zijn auto staat helemaal op het einde van het terrein ... Daar staan op dit moment minder campers. Heeft hij ook wat meer privacy ...  En aan niets kun je aan Angel zien dat hij in feite op straat leeft... 

De rest van deze mooie zonnige dag (buiten ... en in ons hart) hebben wij kennis gemaakt met onze nieuwe buren ...  Ze kwamen uit Spijkenisse en dat was voor John even een gevoel van thuiskomen ... Wanneer je daar meer dan 30 jaar hebt gewoond, dan voelt het als een warm bad ... Een gevoel van thuiskomen, al woon hij nu met veel plezier in Friesland ... 

"Dankbaarheid ... is het geheugen van het hart"