En toen waren ze weg ...
Vanmorgen deden wij het rustig aan. We zouden pas naar het strand gaan wanneer onze Marokkaanse vrienden weg waren ..
Rond half 1 liepen wij hun kant op. Het was zo ver ... Ze hadden alles klaar om te vertrekken. Een laatste omhelzing ... en groet, wetende dat dit weer een afscheid is voor altijd .
Het deed mij meer dan ik had verwacht en John verging het net zo. Raar ... heel raar .... De 1e keer waren we blij dat we Roquetas de Mar achter ons lieten om hun en het andere stel te verlaten. En nu we hier weer waren en elkaar weer elke dag zagen ... zijn het ineens meer dan vluchtige vrienden geworden .
De camper werd gestart ... zwaaien ... een gebaar van "We bellen nog en schrijven (whatsapp) " en zo reden ze weg ... Het waren hele goede mensen!
We liepen terug naar 'huis en pakten onze spullen in voor het strand. De zon scheen volop en er stond veel wind ...
Steeds minder mensen op het strand ... Nu vinden wij ... of althans ik, dat helemaal niet erg. Vindt het juist veel leuker dan al die drukte. Stoelen en parasol neergezet en eerst een duik in het water ... Het water was een stuk kouder dan gisteren. Ook niet erg, want het water was eigenlijk een beetje te warm. Nu kun je je echt lekker opfrissen ...
Alleen ...hopen we wel dat het niet snel nog kouder gaat worden ... Ach, het kan ook een verkeerde stroming zijn geweest ... of misschien toch de eerste tekenen van de herfst? Want hoe we het ook wenden of keren ... Overdag is het warm, maar 's morgens en 's avonds merken wij toch ook dat het weerbeeld aan het veranderen is ...
Zelfde plek, maar alles veranderd ...