2 straten verder naar de apotheek. Zag een dik hekwerk ... En ja hoor ... deze zat helemaal voor de deur langs. Gesloten dus ...
Wat nu? Kon 2 dingen doen. . Teruggaan naar de camper of toch nog vlug even doorfietsen naar L' Altet. Misschien dat de apotheek daar dan toch wel open was. Moest wel opschieten, want het was al over vieren ... Het stuur gedraaid en de benenwagen weer in werking gezet. Nu is dat niet zo moeilijk ..., want een heuveltje ... een beetje wind en er wordt op een knopje gedrukt voor meer ondersteuning. Handig hoor ... zo'n elektrische fiets. Met een gewone fiets zou ik het ook niet in mijn hoofd halen om dit alles te doen.
In L'Altet geen gezoek ..., was er vorig jaar vaak genoeg geweest. Bij de apotheek aangekomen ...nog een stille hoop..., maar die ging al snel weg. Dicht! Gesloten! Toch nog even kijken van hoe laat tot hoe laat hij open was geweest. Zie je wél ... dus toch op zaterdag om 12.00 uur dicht.
Nah .. dan nog maar even naar de Dia's (supermarkt) Misschien hadden ze toch wel iets voor mij ... Vroeg het aan een medewerker ... En gaf hem een briefje die een Spaanse jongedame speciaal voor mij had geschreven. John had haar op strand aangesproken of zij ons misschien kon helpen met mijn probleem. Wat gebruikten zij hier in Spanje? Toevallig sprak zij goed Duits. Zij was lerares geweest in Hanover ... Het door haar geschreven briefje had ik dus aan de medewerker overhandigd. Deze deelde het briefje weer met een ander tot aan de chef toe ...
Zij konden mij niet helpen ... Ze konden mij wél vertellen waar ik het kon verkrijgen.... Op het vliegveld! Daar was ook een Apotheek. Na toch maar een Libello te hebben gekocht. ., stapte ik weer op mijn fiets ...richting het Vliegveld. Op de borden werd dit duidelijk aangegeven. Was nu al zo lang aan het zoeken, dat ik er ook mee 'thuis' zal komen ..., al begon ik mij wel een beetje zorgen te maken om het thuisfront. John wist totaal niet waar ik zat ... en een telefoon had ik niet meegenomen. Ach ..., naar niet aan denken en doortrappen ... Straks is hij net als ikke blij dat ik met een goed middel 'thuiskom' ...
Rotonde ... half nemen . . Maar dat kan toch niet! Dan kom ik echt op de autoweg terecht. Iedereen in Spanje fietst op wegen, waar wij in Nederland absoluut niet mogen fietsen. Ah la ... daar zijn wij inmiddels al een beetje aan gewend .... Alleen dit kan vast niet de bedoeling zijn. Maar even gaan vragen bij het tankstation. De pompbediende deelde mij mee dat ik de rotonde gewoon rechtdoor moest nemen. De enigste mogelijkheid om bij de Aeropuerto te komen. Met de fiets ...? Si Señora..!
Vond het vreemd en ook wel eng ... . Twijfelde nog even ..., maar was nu al zo ver, dus ga het gewoon proberen. Gaat het niet? Of wordt het te gevaarlijk, dan ga ik gewoon weer terug. Mijn voeten weer op de trappers gezet ... helmpie recht en trappen maar ...
Aan de rechterkant van de weg zit een witte doorgetrokken streep en aan de andere kant ben ik gaan fietsen. Links van mij ging een vliegtuig omhoog. Het is een druk vliegveld en dat weten wij, want bij het strand komen alle vliegtuigen langsvliegen die komen en gaan.
Even doortrappen ... je bent er zo ... Weer een Bord ... Aeropuerto recht door ...Parkeren rechts ... Terminals rechts ... Waar moet ik heen? Naar de Terminals en sloeg rechtsaf bij een benzinepomp. Daar aangekomen geen route naar de Terminals. Weer even vragen ... Gewoon op de grote weg rechtdoor en de rontonde driekwart. Oké ... Gracias!
Op de weg rechtdoor en voor mij dook de rotonde op ... allemaal borden in het Spaans ... Wist even niet wat ik moest kiezen en volgde weer een Bord met Terminal. Bleef zoveel mogelijk helemaal rechtsrijden en aan het einde van de weg een dubbele splitsing ... geen auto? .. . Weg over en vlug weer helemaal rechts rijden. Eénrichting en een kleine weg met bocht... Allemaal auto's die mij van achteren aan het inhalen waren ... en ik? Ik kon niet anders dan stug doorfietsen Er was geen weg terug ...
Beneden aangekomen zag ik allemaal ingangen waar de auto's in konden rijden om daar de auto te parkeren. Er liepen mensen met koffers. Rechts stond een bus en een taxi .., maar zag verder niets. Kon daar toch niet zo naar binnen gaan en mij fiets daar neerzetten? Nee ... laat mij dat maar niet doen.
Rechts aan de andere kant van de weg stond een politieauto met 2 agenten. Liep naar hun toe en vroeg of ik de fiets daar bij een hek mocht plaatsen. Dat was goed. Hij vroeg of ik iets had om de fiets vast te naken ... Dat had ik en liet het aan hem zien... Hij sprak een beetje Engels en vroeg hoe wij dat in Nederland noemden. 'Een slot" vertelde ik hem, een kabelslot.
Hij vroeg waar ik vandaan kwam met de fiets ... En daarop vertelde ik fietste over de autoweg en dat dit in Nederland absoluut verboden was, naar dat een man mij zo de weg had gewezen. De agent zei dat het very dangerous was en dat ik beter een taxi terug kon nemen. Wij mochten daar fietsen, maar very dangerous! De auto reden daar heel hard ...
Met de fiets een taxi nemen? Nee ..., dat ging ik niet doen. Fiets vastgeklonken aan het hek en een ingang in gegaan. 3 grote liften ... ingestapt en naar verdieping 5.
En daar stond ik dan op verdieping 5. Mijn helmpie nog steeds op ...
Toiletten en helemaal aan de andere kant weer deuren ... Zou ik daar naar toe moeten? Een man en vrouw met koffers.. Even vragen ... De mensen spraken Engels. Legde uit dat ik op zoek was naar een Apotheek. De man legde mij uit dat ik daar niet kon komen. Dan moest ik eerst door de paspoort controle om daar te geraken.
En daar stond ik dan ... 5 verdiepingen hoog en nog in niemandsland. Gedesillusioneerd stapte ik weer in de lift ... Van 5 naar 4, naar 3 tot 0 ... Stapte uit..., liep naar de fiets en dan maar weer zien om terug te komen. De agenten stonden er nog. Mij zagen ze niet ..., terwijl ik de ijdele hoop had gehad, dat ze mijn fiets wel in de gaten zouden houden. Nee dus ... ze zagen mij niet eens weggaan.
Het eerste stukje terug was in mijn ogen weer een gevaarlijk stuk, maar toen ik eenmaal weer op de grote weg was ...vond ik het nu wel meevallen. Raakte al gewend.
Zo vlug mogelijk naar de camper en zwaaiend kwam ik binnenrollen. Ze waren blij om mij te zien. Steeds hadden ze uitgekeken of ik er al aankwam. John dacht dat ik misschien naar de stad Allicante was gefietst ... , maar van mijn escapades had hij totaal geen weet van gehad.
Het hele verhaal verteld en dat ik het jammer vond dat ik niet een camera bij mij had. "Morgen even weer terug", zei de buurman. Neeeeee..., wat ik nu heb gedaan ..., doe ik nooit! meer ..., maar een foto was leuk geweest. Gelukkig was ik heelhuids thuis, maar wél zonder een goede crème. Jammer!
Heb nu wel meer begrip voor de buitenlanders, die bij ons soms gewoon op de snelweg rijden ...
Ze zijn het gewend, ze weten niet beter ... het mag in hun land.